Bağımsızım Çünkü Çalışıyorum

Mevcut Durum

Engellilerin %80’ine yakın bir bölümü iş gücüne katılmamaktadır (ÖZİDA). Bu oran zihinsel engelliler arasında çok daha yüksektir. Zihinsel engellilerin ağırlıklı olarak dış destekle ayakta duran korumalı işyerlerinde istihdam edilmesi, bu grubun toplumsal entegrasyonu için yeterli değildir. Zihinsel engellilerin toplum içinde istihdamına yönelik yenilikçi modellere ihtiyaç vardır.

Projenin Hedefledikleri

• Down Sendromlu bireyleri iş yerlerinde destekleyecek iş koçları yetiştirilecek.
• Uygun iş yerleri bulunacak ve işyerinde çalışanlara farklılıklarla bir arada olmaya yönelik eğitimler verilecek.
• Down sendromlu gençler iş koçlarının desteği ile çalışma hayatına başlayacak.
• Model duyurulacak ve yaygınlaştırılması için iletişim çalışmaları ve ilgili kurumlara bilgilendirmeler yapılacak.

Proje Sonuçları

• Aldıkları eğitimler sonrasında 10 Down sendromlu genç istihdam edildi, 6 genç ise yıl sonuna kadar işe yerleştirilecek.
• Ankara, İstanbul ve İzmir’deki 12 şirkette 405 personele Down sendromlu bireyle çalışma konusunda eğitim verildi, Down sendromlu gençlerin aileleri çocuklarına yaklaşım konusunda bilgilendirildi.
• Down sendromlu gençlerin iş hayatındaki durumunu ortaya koymak amacıyla Anadolu Üniversitesi desteğiyle bir araştırma yürütüldü, mevzuat taraması yapıldı ve toplanan tüm veriler kitap haline getirildi.
• Yurt dışındaki iş koçluğu modelinin öğrenilmesi amacıyla çalışma ziyaretleri düzenlendi, kaynak kitap Türkçeye çevrilerek ilgili kurumlara ücretsiz dağıtıldı.
• İş koçluğu modelinin tanıtılması ve yaygınlaştırılması amacıyla özel sektör, sivil toplum ve kamu kurumlarının katılımıyla çalıştaylar düzenlendi.

Proje Faydalanıcısı: “Herkese çalışmasını tavsiye ediyorum. Çünkü iş yapmak insan için çok rahatlatıcı oluyor. Benim bir sorunum var onun yüzünden evde kalmak çok sıkıcıydı. Şimdi hayatım değişti. Bütün gün bilgisayar oynuyordum evde, artık yok. Çünkü işim var ve çalışmak çok güzel.”

Proje Faydalanıcısı: “Çalışmayı çok seviyor, daha fazla şey öğrenmek istiyor. Arkadaşlarıyla dışarı çıkıp maaşıyla onlara bir şeyler ısmarlıyor. İşe severek gidiyor, kendi kendine hazırlanıyor. Geç kalmamaya özen gösteriyor. Bana hatırlatıyor, ‘Geç kalmamalıyım’ diyor. ‘Ben çocuk değilim artık’ diyor. Bir üniversite öğrencisine burs veriyor.”